Κράτησα το βάρος των επιλογών κρεμασμένη στα σχοινιά των δακρύων μαγεμένη απʼ την αλμύρα του συναισθήματος πόνεσα... Μέτρησε 7, 8, 9... Κλείσε τα μάτια σου τον ήλιο κοίτα κι αποχαιρέτησε. Λίγο πιο πάνω ανέβαινε κάθε φορά, χάνοντας βάρος. Θνητός, γυμνός γεμίζοντας αργά - αργά τους θύλακες της μοναξιάς με τις ανάσες της επίγνωσης. Προτίμησε να πετάξει... Κράτησα την άχνα της ζωής τινάζοντας τις σκόνες των ενοχών γερμένη στα μπράτσα της συμπόρευσης πέταξα... Μέτρησε 10... Φτου και βγες Ξελευθερία για όλους...