Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, χρειαζόμαστε… τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Στὸ βιβλίο «Ζωῆς Χορηγός, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση», οἱ στοχασμοὶ τῶν Ἁγίων –τῶν πρώτων Ἁγίων τῆς Αγίας Γραφῆς- εἶναι ἐμφανεῖς καθώς χρησιμοποιοῦν ἀφειδώλευτα σχετικὲς παραπομπὲς καὶ ἱστορίες. Τὸ πλαίσιο γύρω ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἶναι χτισμένος ὁλόκληρος αὐτὸς ὁ στοχασμός εἶναι μία παλιὰ προσευχὴ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα (Βασιλεῦ οὐράνιε…). «Σπάζοντας» τὴν προσευχὴ αὐτὴ σὲ φράσεις, στοχαζόμαστε τὶς ἀλήθειες καὶ τοὺς θησαυροὺς ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποδώσει κάθε μία ἀπὸ αὐτές. Ἡ μόνη ἐπιπλέον προσευχὴ ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ὁ συγγραφέας εἶναι: στὸ τέλος, ὅλα ὅσα θὰ ἀπομείνουν ἀπὸ τὸ βιβλίο στὴν καρδιὰ καὶ τὸν νοῦ τῶν ἀναγνωστῶν νὰ εἶναι μόνον ἐκεῖνα ποὺ τὸ Ἴδιο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει τοποθετήσει ἐκεῖ.