Ανάγνωσε στο πρόσωπο της έξοχης Γυναίκας την άχραντη λευκότητα στον κόσμο της θανής διέγραψε ολομεμιάς το προσωπείο του Άδη τα ζοφώδη φαντάσματα ανθρώπινης πληγής πληγής όλων μας των παθών, του Θανάτου εικόνες κι ευθύς ανέτειλε το φως στην ξένια φωλιά. Έφυγε η πνοή, παρέδωσε το πνεύμα στη Ζωή ή στου Θανάτου το μηδέν χάθηκε η ύπαρξή του; Πού πήγε ο δυναμισμός μιας έκπαγλης ψυχής που αποτόλμησε έμπνοα ακραίες εισβολές στου Άδη του παντοτινού και του φανταστικού πού ακροάστηκε ένσοφα τις μυστικές κραυγές;