Με αφορμή τη δική μου, περίεργη ζωή, η οποία με πλούτισε και δεν θα την άλλαζα με τίποτε, όσο και αν με πόνεσε, αναλογίσθηκα πόσο θα ήθελα να γνωρίζω πράγματα για τους δικούς μου ανθρώπους, τους ανθρώπους από τους οποίους προέρχομαι. Αυτό το έλλειμμα με οδήγησε να κάνω αυτό που δεν έκαναν εκείνοι, να εκθέσω και να αφήσω γραπτά στους απογόνους μου με αγάπη, αληθινές ιστορίες, γεγονότα με πλήρη συνείδηση των γραφομένων μου και προ πάντων με σεβασμό στη συνέπεια και στην αλήθεια. Είναι μια εσωτερική μου ανάγκη, αλλά και χρέος σε όσους έφυγαν και σε όσους θα έλθουν, να εκπληρώσω τώρα αυτήν την επιθυμία μου, καθώς πλέον αισθάνομαι ελεύθερη και μπορώ να στοχάζομαι για το πώς θα μπορούσε η ζωή κάθε ανθρώπου, ανθρώπου που συναντάμε καθημερινά στον δρόμο μας να γίνει ένα βιβλίο.