Η κριτική εγκληματολογία δεν ευχαριστεί την πολιτική και διοικητική ελίτ. Και για αυτό έχει κόστος. Δεν αναπαράγει την κατεστημένη γνώση, το ηγεμονικό, το εφήμερο, το σημερινό. Η κριτική εγκληματολογία είναι επιστημονικά συνεπής, ειλικρινής όταν χαρακτηρίζεται από αμφισβήτηση στα κυρίαρχα επιστημονικά παραδείγματα, εννοιολογικές κατηγορίες και μεθόδους έρευνας. Όταν αναγνωρίζει τους «μεγάλους εχθρούς»- ο άκρατος θετικισμός, ο ντετερμινισμός, η πραγματοποίηση, η δήθεν «ουδετερότητα» της επιστήμης και η άρνηση της πολιτικής στην επιστήμη- και παλεύει για την αποδόμησή τους. Όταν διεκδικεί μια νέα δομή η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί από τους αντιπάλους ως ρομαντική, ουτοπική και πολιτικά ανεύθυνη, αλλά στην ουσία η ιστορία έχει δείξει ότι όχι μόνο είναι επιθυμητή αλλά και δυνατή. Είναι μια επιστήμη με θεωρία και έρευνα που οφείλει να γίνει κινητήρια δύναμη της Ιστορίας, να είναι ξεκάθαρη στην επαναδιατύπωση της επιστημονικής και της πολιτικής ατζέντας προς όφελος των λαϊκών αναγκών, οδηγός για την επαναστατική πράξη. Η «νέα» και κριτική εγκληματολογική σκέψη δεν είναι βέβαια ούτε ενιαία ούτε μια. Συνολικά πάντως θα μπορούσαμε να καταγράψουμε τα σημεία σύμπτωσης τα οποία βαδίζουν στο δρόμο που άνοιξε η μαρξιστική οπτική και η σοσιαλιστική σκέψη, το δρόμο που ενδυνάμωσε θεωρητικά η πρωτοπορία της συγκρουσιακής εγκληματολογίας.