Σκοπός του βιβλίου είναι η καταγραφή των αυθεντικών ζακυνθινών συνταγών, έτσι όπως αναφέρονται στις ζακυνθινές εφημερίδες και περιοδικά του 19ου αιώνα, ώστε να διασωθούν στο χρόνο και να αξιοποιηθούν στο σήμερα. Η Ζάκυνθος, όπως και τα υπόλοιπα Επτάνησα, ήταν για οκτώ αιώνες κάτω από δυτική κατοχή. Οι Ιταλοί, και κυρίως οι Ενετοί, επηρέασαν την αρχιτεκτονική, την τέχνη, τη γλώσσα, τη μουσική, την κοινωνία καθώς και τη μαγειρική παράδοση. Οι Γάλλοι επί Ναπολέοντα κατέκτησαν τα νησιά για μικρό χρονικό διάστημα και τα επηρέασαν με τη σειρά τους, όχι μόνο στην πολιτική τους συνείδηση, αλλά και στις γευστικές τους συνήθειες. Οι Βρετανοί, στη συνέχεια, τα κυβέρνησαν για πενήντα χρόνια, χτίζοντας σχολεία και κατασκευάζοντας δρόμους, ευτυχώς όμως χωρίς να επιδράσουν στην αγάπη των Επτανησίων για το σκόρδο και στην αποστροφή τους για τα δυνατά ποτά.. Η ζακυνθινή κουζίνα είναι κατ' εξοχήν μεσογειακή. Έχει ως κόσμημα το γλυκό παρθένο ελαιόλαδο, εξουδετερώνει την οξύτητα της ντομάτας και του λεμονιού με έντονο σκόρδο και εμπιστεύεται περισσότερο τα αρωματικά χόρτα παρά τα καυτερά μπαχαρικά. Ακόμη και τα συνοδευτικά πιάτα έχουν αυτά τα ίδια χαρακτηριστικά. Μερικές συνταγές έχουν ιταλικά ονόματα, άλλες πάλι είναι αδιαφιλονίκητα ελληνικές, ενώ υπάρχουν και εξευγενισμένα αστικά πιάτα όπως και μερικά άλλα απλά χωριάτικα. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι συνταγές καλού φαγητού, που έκαναν τους ανθρώπους γενιές και γενιές χαρούμενους και ικανοποιημένους, με δηκτικό χιούμορ και αστείρευτη διάθεση να γράφουν στίχους και νότες. Μαζί, κείμενα για τη ζακυνθινή γαστριμαργία των Διονύση Ρώμα, Ντίνου Κονόμου, Σπύρου Κοριατόπουλου και Νίκια Λούντζη.