Αμέσως μόλις ο χώρος βυθίστηκε στο σκοτάδι, το βλέμμα του έπεσε στον καθρέφτη. Στο βάθος, πλάι στο δικό του είδωλο, είδε τη φωτισμένη από κάποια αόρατη πηγή μορφή ενός μεσόκοπου άντρα με σακουλιασμένα μάτια και σουφρωμένα χείλη, σαν σχισμή κομμένη με ξυράφι. Φορούσε ένα μακρύ ράσο που κατέληγε στο δάπεδο και που το αριστερό του τμήμα ήταν λευκό με μαύρο μανίκι ενώ το δεξί μαύρο με λευκό μανίκι. Στο αριστερό τμήμα υπήρχε μι’ ασημόχρωμη απεικόνιση του ήλιου με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και πολλές μικρές κυματοειδείς αχτίδες, ενώ στο δεξί ένα χρυσωπό μισοφέγγαρο, επίσης με χαρακτηριστικά προσώπου αλλά σε προφίλ. Το κάτω μισό του ράσου φαινόταν ν’ απεικονίζει τη θάλασσα, με πλοία και ψάρια στ’ αριστερά κι ένα χταπόδι, δυο αστερίες κι έναν ιππόκαμπο στα δεξιά. Το πρόσωπό του, που έμοιαζε να φωτίζεται εσωτερικά, είχε μιαν ωχρή πρασινωπή απόχρωση. Παρέμεινε κοκαλωμένος για μερικά δευτερόλεπτα ατενίζοντας την άγνωστη οντότητα που είχε σιγά-σιγά, ανεπαίσθητα, αρχίσει να κινείται προς τα εμπρός, προς το όριο καθρέφτη κι έξω κόσμου, θα ’λεγες σαν αυτόματο, δίχως να διακρίνεται η κίνηση ποδιών. Κατόπιν, προσπαθώντας να μην βγάλει άχνα, όρμησε έξω από το διαμέρισμα κι έκλεισε ηχηρά την πόρτα, δίχως καν να σκεφτεί να την κλειδώσει.