Η "Υπερβατική συντεχνία" είναι η δεύτερη σειρά δοκιμίων μου που κυκλοφόρησε μετά τις "Εποπτείες" (1954), προς τα τέλη της δεκαετίας του '50 (1958). Στη σειρά αυτή είναι κυρίαρχος ο όρος συντεχνία. Με τις δύο συνιστώσες της, τη μία σε βάθος χρόνου αναφοράς της στην παράδοση, παρακολουθώντας τα έργα και τις τεχνικές εμπειρικά προγενέστερων μαστόρων της δημιουργίας. Και τη συντεχνία αυτή την ονόμασα υπερβατική όχι με καμμία σημασία μεταφυσική, αλλά κυριολεκτώντας με την έννοια της υπέρβασης της κρατούσης απ' την επιστήμη λογικής και όσων άλλων είτε θεσπισμένων απ' την πολιτεία είτε οργανωμένων απ' τα σύνολα οργάνων (συνδικάτα και ομοσπονδίες ή εταιρείες ειδικές και σωματεία). Και στην "Υπερβατική συντεχνία", σημειώνω εδώ, πρυτανεύει ως δεσπόζουσα η ανώτερη αρχή της πλασματικής δημιουργίας που αναδεικνύει (:η άλλη συνιστώσα) πέρα απ' τους ανώνυμους τεχνίτες τώρα τους επώνυμους δημιουργούς ως συντελεστές πολιτισμού. Κι όλη αυτή η διαδικασία να διατυπώνεται απερίφραστα σαν εξομολόγηση ψυχής. Με τις έννοιες αδειάζοντας το νόημα των λέξεων μέσα από την καθημερινή τους ομιλία. Μερικές τους μάλιστα να κρέμονται μετέωρες, λέξεις πίσω από τις λέξεις...