Όταν εκείνοι φεύγουν, τα δώρα σου, επιστρέφονται, για να διαβάσεις, ξανά τις λέξεις που τους αφιέρωσες.Όταν οι φωνές εκείνες ξαποσταίνουν, κάπου στο μυαλό σου, στη λίμνη, με τις αγριόχηνες, θυμάσαι, με τις αγριόχηνες, θυμάσαι, τις αντιδράσεις τους, όσα δεν έρχονται, μπροστά σου με ζέση, φλόγα, όρεξη, Εσύ είσαι τώρα το δώρο, το απόθεμα των λέξεων και ο βήχας, αυτό που μένει σε έναν κόσμο άδειο, από την παρουσία τους. Πολλοί θα μεριμνήσουν για σοφίες·μαζί τους κι εγώ πρέπει, να συμφωνήσω, όπως συνηθίζεται,αλλά έχει πλέον αλλάξει ο τρόπος να προκαλώ τα καλέσματα.