Είκοσι πέντε στιγμιότυπα από τον ποιητικό λόγο του Ρώσου δημιουργού, που συνιστούν έναν απαράμιλλο εσωτερικό διάλογο με τον τόπο του, όπου αποτυπώνεται η συλλογική διάθεση ενός λαού που ήξερε να αντιστέκεται εκφραζόμενος ποιητικά. Όντας νεώτερος από την Μαρίνα Τσβετάεβα και την Άννα Αχμάτοβα, ο Αρσένι Ταρκόφσκι μοιραία διαποτίστηκε από το πνεύμα της δικής τους ποιητικής γενιάς, που συνιστά τη λεγόμενη «χρυσή εποχή» της ρωσικής ποίησης. Τα στοιχεία αυτής της παράδοσης εγκολπώθηκε και διερμήνευσε στο έργο του υπό το πρίσμα της δικής του πνευματικότητας και δημιουργικότητας. Όπως εύστοχα σημειώνει στον πρόλογό του ο ποιητής Λίνος Ιωαννίδης: "Σε αντίθεση με άλλους σύγχρονους αλλά και παλαιότερούς του Ρώσους ποιητές, αυτός αγκαλιάζει στο αναλλοίωτο προσωπικό του τοπίο την έκταση της ύπαρξης. Σ’ αυτή την αφθαρσία αποφεύγει τα εποχιακά ρεύματα και τις τάσεις στη ζωή και στην τέχνη. Ο μεταφυσικός παλμός του Αρσένι Ταρκόφσκι με την ησυχία της αργής, εσωτερικής του κίνησης, απηχεί τον βαθύτερο ψυχισμό της Ανατολής και της πατρίδας του".