Ο Νίκος Ε. Νεοκλέους, λαμπρός επιστήμονας (Μετσόβιο Πολυτεχνείο) με πολλές επαγγελματικές επιτυχίες, εντυπωσιάζει με την ποιητική συλλογή του «Χωρίς προσανατολισμό». Οι προβληματισμοί του αρχίζουν από τα μαθητικά του χρόνια στο Λύκειο και συνεχίζουν στο Πολυτεχνείο (Φαραντούρη, Χούντα) Μετά ακολουθούν τ’ αδιέξοδα της ζωής, της πολιτικής, της κοινωνίας («Γκρεμισμένοι οι Θεοί. / Αδιέξοδοι δρόμοι»). Τον κάνουν να νιώθει πως χάνει την πορεία μέσα στην αθλιότητα («Οι ξυλουργοί φτιάχνουν φέρετρα / φτιάχνουν δεκανίκια»). Νιώθει σαν μικρό αγόρι. Φοβάται μήπως η πίκρα τού σκοτώνει την αγάπη («Το πράσινο μεγαλώνει με θόρυβο / μια ανεμώνη ολοκόκκινη / σαν σε αίμα βαμμένη / στην άκρη της άχρωμης πόλης») και θέλει να καταλήξει σε μια κορφή γαλήνια. Με τη φαντασία ξεφεύγει («Οι κραυγές των λύκων / δεν μ' αγγίζουν πια. / Γιατί είμαι μακριά / πολλά «έτη φωτός») κι ας του έχει χαθεί ένα κομμάτι απ' το φεγγάρι. Αμύνεται, φτιάχνει χαράκωμα με νύχια και ξύλα. Τα καταφέρνει, γιατί κρατά ζωντανό το όνειρο για πάντα, έστω «σαν μια σταγόνα νερό στην έρημο,/ σαν ένα λουλούδι στο ξερό χώμα», ένα όνειρο που βάφει τις μαργαρίτες με το γαλάζιο χρώμα της Αγάπης. Η Αγάπη είναι το καταφύγιο του («ξεκλείδωσε τη σκουριασμένη κλειδαριά / άνοιξε και μπήκε στην καρδιά μου… κυκλοφόρησε και πότισε το κορμί μου»). Η αγάπη του για τον Τόπο και τη Μνήμη είναι τόσο εκπληκτική στο ποίημα «Ταρζάν, ο αλήτης»! Όσο για την αγάπη του προς τη γυναίκα, μού θυμίζει την ανάλογη του Πάμπλο Νερούδα («Σήμερα θα δέσω τ' άστρα με συρματόσχοινο / και θα τα φέρω / να τ' ακουμπήσω στην ποδιά σου / για να σου πάρω ένα χαμόγελο… αγνό, λευκό φτερούγισμα / σαν από αμυγδαλιάς ανθό»). Και είναι η Αγάπη που του προσφέρει την πανοπλία της Ελπίδας να αγωνίζεται μακριά από τα γρανάζια των μηχανισμών και τ’ απελπιστικά αδιέξοδα, γιατί με την Ελπίδα είμαστε τώρα ελεύθεροι, όπως γράφει: «Τ’ ακούς, ελεύθεροι!». Όρθιος ο Νεοκλέους, με την ελπίδα να τον προσανατολίζει. Για ένα κόσμο καλύτερο, με πιότερο φως!… Το ποίημα κάποτε τελειώ