Σείεται η κοιτίδα σου, ισοπεδώνονται εστίες τ’ αστέρια σου γκρεμίζονται σε σκοτεινές πηγές Γλώσσα, καταρρέεις Σε ξεριζώνουν σαλπίσματα από πυρωμένα μάτια Έχεις τρόμο να τελειώσεις Παιδιά λιμοκτονούν Αισχύνου σε δρόμους σιωπών Της προσφυγιάς εσύ, ικέτιδα ελέους εξόριστη σε κοινότοπες εκκλήσεις Ποιες ευτυχίες σου παλιές θα σε κερώνουν να μη σήπεσαι Ποιες ελπίδες σου να συνεχίζεις; Η τριλογία σιωπών του Απόστολου Παλιεράκη διαρθρώνεται σε τρία τμήματα: το εισαγωγικό ποίημα "Ήπιοι τόνοι" θέτει το πρόβλημα της δικής μας στάσης ζωής. Ακολουθεί η βασική τριλογία σιωπών [Α. "Στάσεις σιωπών", Β. "Σε σταθερή κατεύθυνση", Γ. "Σε δρόμους σιωπών"] που δίνει και τον τίτλο στη συλλογή. Και κλείνει με δυο ποιήματα "Σημεία στίξης... ποια;" και "Επιδέξιος χειριστής αμηχανίας". Ο βασικός άξονας των ποιημάτων δεν είναι άλλος από τη γλώσσα, δύναμη επαφής των ανθρώπων, δημιουργία αλλά και παραποίηση της πραγματικότητας/αλήθειας που άλλοτε διαστρεβλώνει καιροσκοπικά [καθιστώντας μας συνενόχους] κι άλλοτε αποσιωπά εγκλήματα σε τόπους που άλλοτε άνθιζε η δημοκρατία, η ενημέρωση, η πληροφορία: "Το γεγονός και οι επιπτώσεις του αναλύονται σε τηλεοπτικά πάνελ ειδημόνων, πασχόντων από περίσσεια εγκυρότητας. [ ] Ήδη, πολλές "προνοητικές", κατά μακροσκελείς ανακοινώσεις τους, κυβερνήσεις εγκαταλείπουν την πολιτική αδιαφορίας για τις εκκρεμότητες της ιστορίας και δίνουν εντολές στους νομικούς μηχανισμούς τους να επεξεργαστούν την επιχειρηματολογία τους, για τα δικά τους δικαιώματα επί του περιεχομένου". Μια ανθρώπινη ποιητικά φωνή απελπισίας που θα ’πρεπε τουλάχιστον να μας βάλει σε σκέψεις.