Τρία διηγήματα γραμμένα σε τρεις διαφορετικές περιόδους και σε τρία διαφορετικά στυλ, αλλά με ένα κοινό θέμα: την τρομοκρατία. Γιατί, όμως, τρεις ιστορίες με ένα τέτοιο θέμα μπορεί να θεωρηθούν "ασήμαντες" και μάλιστα χωρίς συμπέρασμα; Μένοντας μακριά από κάθε επικαιρική διάθεση, ο Αντόνιο Ταμπούκι αποφεύγει την εύκολη πολιτικολογία και -βεβαίως- την ακόμα πιο εύκολη συνθηματολογία. Αυτές οι τρεις "ασήμαντες" ιστορίες προσπαθούν να διεισδύσουν στο βάθος των πραγμάτων, να εντοπίσουν πιθανές αιτίες, να περιγράψουν ενδεχόμενες ψυχολογικές διαθέσεις, να αιχμαλωτίσουν φανταστικές αλλά απολύτως ρεαλιστικές καταστάσεις. Εδώ δεν υπάρχουν εύκολα συμπεράσματα, διδακτικά φινάλε, ετοιμοπαράδοτες λύσεις. Κι ίσως γι' αυτό οι τρεις αυτές "Ασήμαντες ιστορίες χωρίς συμπέρασμα" να καταδεικνύουν τρεις από τις ευτυχέστερες στιγμές του διηγηματογραφικού έργου του Ιταλού συγγραφέα. Οι τίτλοι τους: "Η Ντολόρες Ιμπαρούρι χύνει πικρά δάκρυα", "Μπορεί το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στη Νέα Υόρκη να προκαλέσει τυφώνα στο Πεκίνο;", "Μικρές παρεξηγήσεις άνευ σημασίας".