Είναι οι "άλλοι", που είναι ταυτόχρονα και "ημέτεροι", αφού ζουν ανάμεσά μας και έχουν ρόλους, άλλοτε πρωταγωνιστικούς και άλλοτε δευτερεύοντες. Όπως, δηλαδή, ζει και ο καθένας από εμάς, ανάλογα με την περίσταση. Και, βέβαια, είναι καλοί ή κακοί, όπως είμαστε και εμείς ή, όπως θα ήμασταν κάτω από άλλες συνθήκες. "Δεν ζητούμε πολλά πράγματα, κύριε. Αυτό μόνο που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Τη δικιά του την πατρίδα. Να ριζώσουμε. Να μην περιπλανιόμαστε εδώ κι εκεί. Να είμαστε αυτοί που είμαστε. Ξέρω, κύριε, πως, αν βγάλω τη χιτζάμπ, θα σας διευκολύνω πολύ. Όμως δεν θέλω να το κάνω. Νιώθω πως θα χάσω την ταυτότητά μου. Από την άλλη, δεν θέλω να "νικήσουν" όσοι μισούν. Δεν είναι δίκαιο."... Ο Κώστας Λυμπουρής, με τη συλλογή διηγημάτων του "των ημετέρων άλλων", προσεγγίζει με λογοτεχνική ματιά το μείζον κοινωνικό φαινόμενο της εποχής μας: αυτό των ξένων γενικά, όχι μόνο των μεταναστών ή των λαθρομεταναστών.