Ο Ερμής, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και οι άλλοι φιλόσοφοι, που άνθισαν σε διαφορετικές εποχές, οι οποίοι εισήγαγαν τις τέχνες, ειδικότερα δε εξερεύνησαν τα μυστικά της κατώτερης Δημιουργίας, όλοι αυτοί αναζήτησαν με ζήλο ένα μέσο δια του οποίου το σώμα του ανθρώπου θα μπορούσε να προφυλαχθεί από την φθορά και να προικιστεί με αθανασία. Σ' αυτούς δόθηκε η απάντηση ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί ν' απολυτρώσει το θνητό σώμα από τον θάνατο, αλλά ότι υπάρχει Ένα Πράγμα που μπορεί να καθυστερήσει την φθορά, ν' ανανεώσει την νιότη, και να επιμηκύνει λίγο την ανθρώπινη ζωή (όπως συνέβη με τους Πατριάρχες). Διότι ο θάνατος επέπεσε ως τιμωρία επί των πρώτων πατέρων μας, του Αδάμ και της Εύας, και δεν θ' απομακρυνθεί ποτέ από τους απογόνους τους. Συνεπώς, οι πιο πάνω φιλόσοφοι, και πολύ άλλοι, αναζήτησαν αυτό το Ένα Πράγμα με πολύ μόχθο, βρήκαν δε ότι αυτό το οποίο προφυλάσσει το ανθρώπινο σώμα από την διαφθορά, και παρατείνει την ζωή, συμπεριφέρεται, σε σχέση με τ' άλλα στοιχεία, σαν να έμοιαζε με τους Ουρανούς. Απ' αυτό συμπέραναν ότι οι Ουρανοί είναι μία υφή υπεράνω των Τεσσάρων Στοιχείων. Κι ακριβώς όπως οι Ουρανοί, σε σχέση με τ' άλλα στοιχεία, θεωρούνται ως η πέμπτη ουσία.