Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ Είναι ο άνεμος που σκόρπισε τα φύλλα, είναι μια θλίψη που βραδιάζει μοναχή, είναι του κήπου μας τα κόκκινα τα μήλα, που τα σαπίζει ο αγέρας κι η βροχή. Στη μοναξιά, στο χαλασμό και στο σκοτάδι, ψάχνω στη μνήμη την εικόνα σου να βρω, να ξαποστάσω στης ανάσας σου το χάδι, να λησμονήσω της θυσίας το σταυρό. Τραγούδι στήνει ο βοριάς έξω στη στράτα, για να μερώσουν οι καημοί στη έρμη γη, μα συ απ' όλα τα τραγούδια ένα κράτα, αυτό που ζει και μου ματώνει την πληγή. Είναι μια θάλασσα που μέσα της με κλείνει, είναι ένα κύμα που με πάει στ' ανοιχτά, είναι μια αγάπη που γυρεύει μα δε δίνει, που δραπετεύει στο σκοτάδι που αλυχτά...