Με τούτο το πόνημα δεν επεδίωκα να γίνω δεύτερος ποιητής, που να εξυμνεί το Γιώργη Βέργα, μετά το Μανόλη Χαρκιώτη και το Γεώργιο Δρακονάκη, με την παρουσίαση εξι-δανικευμένα των αξιοθαύμαστων κατορθωμάτων του.Ούτε ήθελα να κρίνω το τραγούδι, όπως παρουσιάστηκε αρχικά και όπως κατέληξε, στην τελική(;) του διατύπωση, με κριτήρια αυστηρά φιλολογικά, μετά από διακόσια χρόνια ζωντανής παρουσίας του, με κριτήρια σημερινά: απαιτητικά, μεθοδικά, επιστημονικά, τα οποία δεν είχε ούτε κατά διάνοια υπόψη του ο πρώτος ποιητής του Τραγουδιού του Βέργα, ακόμη κι όταν ισχυρίζεται ότι: την ιστορία του Βέργα, που άκουσα, «του την έκαμα τραγούδι... έκαμα Γεωργιάδα».