Τι είναι το «θέατρο του πραγματικού»; Γιατί ως τάση δυναμώνει σε περιόδους κρίσης; Ποιες οι επιστημολογικές και μεθοδολογικές συγγένειές του με πεδία όπως η δημοσιογραφία και οι κοινωνικές επιστήμες; Και τι ακριβώς συμβαίνει όταν ρευστοποιούνται τα οντολογικά όρια σκηνής και αληθινού κόσμου; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα πραγματεύεται το παρόν βιβλίο, προσεγγίζοντας τα διακυβεύματα και τις ποικίλες όψεις ενός σύγχρονου θεατρικού είδους, που επιχειρεί να συνομιλήσει άμεσα και δραστικά με ζέοντα ζητήματα της εποχής του. Νέο θέατρο-ντοκουμέντο και θέατρο-ντοκιμαντέρ, θέατρο verbatim και θέατρο μαρτυρίας, ειδικού τύπου ηχοκεντρικές φόρμες, εθνοδράματα αλλά και έργα δικαστηριακής δομής συνιστούν εκδοχές της ίδιας πολυδιάστατης μεγα-κατηγορίας: όλες διερευνούν γεγονότα και συγκρουσιακές καταστάσεις των καιρών και όλες ενσωματώνουν αυτούσια «υλικά» και τεκμήρια της πραγματικότητας, σε μια δημιουργική μείξη πληροφόρησης και αισθητικής. Εξετάζοντας ένα πλούσιο δείγμα παραστάσεων τεκμηρίωσης Ελλήνων και ξένων δημιουργών, η συγγραφέας ανασύρει τα ειδολογικά γνωρίσματα, τον θεμελιώδη ερευνητικό χαρακτήρα τους και τον ξεχωριστό πολιτισμικό ρόλο τους, με στόχο να εμβαθύνει σε όσα ενδιαφέροντα συμβαίνουν όταν η πραγματικότητα και το παρόν εισβάλλουν κυριολεκτικά στη σκηνή. Μέσα από τα επτά κεφάλαια του βιβλίου, συγκροτείται εντέλει ένα λειτουργικό θεωρητικό πλαίσιο-οδηγός για την επιστημονική προσέγγιση του είδους, αναδεικνύεται το εύρος και η πολύπλοκη προβληματική του, προτείνονται ορολογίες, τυπολογίες και ταξινομήσεις, ενώ παράλληλα σκιαγραφούνται βασικές όψεις της παγκόσμιας, αναδυόμενης ιστορίας του, από το τέλος του 20ού και κατά τις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα.