Αν το σύγχρονο δράμα ανοίγει δρόμους στο φαντασιακό του θεατή και σώματα και φωνές "κοιτάζουν" επίμονα προς τη σκοτεινή μεριά της πλατείας, είναι γιατί μέσα από την ανάμειξη επικού-δραματικού-λυρικού πολλοί συγγραφείς σήμερα στοχεύουν το αθέατο τοπίο της σιωπής, λειτουργώντας στην κατεύθυνση του θεάτρου του λόγου. Είναι ίσως παράδοξο που η σιωπή βρίσκεται στην αφετηρία σύγχρονων έργων του λόγου τα οποία καταγράφουν έντονη παρουσία στις τελευταίες δεκαετίες. "Η σιωπή γράφεται, μιλιέται, ακούγεται", δηλώνουν τα θεατρικά πρόσωπα, αναγνωρίζοντας στο αντίθετο του λόγου μια δυναμική κατάλληλη να κλονίσει το κλασικό δράμα και να υποκαταστήσει δράση και μίμηση με τη στασιμότητα και την εσωστρέφεια. Πράγματι, ένας περίπλοκος μηχανισμός πηγάζει από τη σιωπή και οδηγείται στη "δράση" του λόγου σε κείμενα που εστιάζουν στη σχέση του εαυτού με τον εαυτό, με τον άλλο, με τον κόσμο. Το σιωπηλό και συγκεχυμένο μέσα αποκτά μορφή και υπόσταση για να ακουστεί το άρρητο, σκέψεις και καταπιεσμένα συναισθήματα, και η σκηνή ανοίγεται πλατιά σε μια θορυβώδη σιωπή φορέα της δραματικής κίνησης