«Φυσικά όλη η ζωή είναι μια διαδικασία ραγίσματος. Αλλά τα χτυπήματα που μας τσακίζουν ανεπανόρθωτα –τα μεγάλα αιφνίδια χτυπήματα που έρχονται, ή μοιάζουν να έρχονται, από τον έξω κόσμο– εκείνα που θυμάσαι και θεωρείς ότι είναι οι αιτίες για όσα συνέβησαν αργότερα και, σε στιγμές αδυναμίaς, μιλάς γι’ αυτά στους φίλους σου, δεν δείχνουν αμέσως τα σημάδια τους. Και υπάρχει κι ένα άλλο είδος χτυπήματος που έρχεται από μέσα σου – που δεν το παίρνεις είδηση παρά μόνον αφού είναι πολύ αργά για να κάνεις κάτι γι’ αυτό, μόνον αφού το χωνέψεις πια οριστικά ότι, από μια άποψη, δεν θα ξαναείσαι ποτέ πια εκείνος ο πλήρης, ολόκληρος άνθρωπος που ήσουν. Το πρώτο είδος ραγίσματος μοιάζει να συμβαίνει γρήγορα – το δεύτερο είδος γίνεται σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις, αλλά ξαφνικά, πολύ ξαφνικά, ξέρεις ότι έγινε».