Μια ερμηνεία της φροϋδικής αισθητικής, η οποία διέρχεται από την ανάγνωση του φροϋδικού corpus στο σύνολό του. Συμπτωμική ανάγνωση, η οποία αποκρυπτογραφεί το φροϋδικό κείμενο ως έναν συμβιβασμό που το αναγκάζει να πει περισσότερα απ' ό,τι ομολογεί στην αμιγώς θεωρητική του διάσταση. Η διάσταση αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ο Φρόυντ είναι δέσμιος της παραδοσιακής θεολογικής και ναρκισσιστικής ιδεολογίας. Ο συγγραφέας όμως του έργου "Το μέλλον μιας αυταπάτης" δεν θα μπορούσε να αποκαλύπτει την ιδεολογική ψευδαίσθηση και ταυτόχρονα να συνεχίζει να αποδέχεται την παραδοσιακή άποψη για τον καλλιτέχνη, την εικόνα ενός δημιουργού στον οποίο μια "καλή φύση" εκχώρησε προνομιούχα χαρίσματα. Η στάση του Φρόυντ προς τον καλλιτέχνη αναπαράγει τη στάση του παιδιού προς τον πατέρα. Την περίοδο της σαγήνης, κατά την οποία το έργο τέχνης χρησιμεύει ως μοντέλο ερμηνείας των ασυνειδήτων ψυχικών φαινομένων, τη διαδέχεται η στιγμή του "θανάτου": η στιγμή όπου το έργο εκλαμβάνεται ως σύμπτωμα. Το "υψηλό" υπακούει στους ίδιους νόμους με το παθολογικό. Πίσω από την εύνοια των θεών ο Φρόυντ ανακαλύπτει το παιδί και κυρίως τον νευρωτικό. Ως συμπτωμικό κείμενο το έργο δεν αποτελεί μια απλή συμβολική αναπαράσταση. Η αναπαράσταση και το συναίσθημα είναι αδιάρρηκτα. Το κείμενο, συμβιβασμός ανάμεσα σε πολλές δυνάμεις, συνιστά μια γραφή στην οποία το έργο του Έρωτος έρχεται σε σύγκρουση με τις ενορμήσεις του θανάτου.