Τα ποιήματά μου γράφτηκαν «για την αγάπη του Ανθρώπου και τη δόξα του Θεού». «Η ετερότητα σφραγίζει την ανθρώπινη φύση (…) είναι η χαρά του να μη σου αρκεί ο εαυτός σου∙ η χαρά του πεπερασμένου που ανοίγεται στον άλλο (…) όχι μόνο επειδή τον σώζει από τη μοναξιά (…), αλλά επειδή τον εμπλουτίζει και κάνει τα αντίθετα να συμπίπτουν». Η πρώτη φράση ανήκει στον Ντύλαν Τόμας (βιβλιο…ΒΑΡΔΙΑ, 2008). Η δεύτερη στον π. Μάρκο – Αντώνιο κόστα ντε Μποργκάρ (Εν Πλω, 2014). Αμφότερες, ταυτόχρονα μα και σε διαδοχή, περιγράφουν εναργώς αφενός τον λόγο που καταπιάνομαι με την ποίηση, αφετέρου τη λαχτάρα που με παρακίνησε να σκαρώσω «το Πρωτόγραμμα». Πέραν των προσδιοριστικών αναμοχλεύσεων, τέλος τα ψέματα, «νυν κρίσις έστι του… έργου τούτου». γ.κ.τ. Θούριο Ορεστιάδας 6/10/22