Ένα είναι σίγουρο, μιλώντας βέβαια για τον εαυτό μου και μόνο. Η πανοπλία που φοράω από μικρό παιδί φεύγει από πάνω μου πάρα πολύ δύσκολα. Αν και υπήρξαν φορές που πίστεψα ότι την ξεφορτώθηκα, έφτανε να τη δω στα μάτια κάποιου άλλου για να ξαναθυμηθώ την ύπαρξή της. Ευτυχώς, περνώντας τα χρόνια, έμαθα τον τρόπο να τη βλέπω πιο καθαρά και να αφαιρώ στη συνέχεια ένα ένα τα κομμάτια από τα οποία είναι φτιαγμένη. Έμαθα, επίσης, τον τρόπο να αφήνω τους ανθρώπους που αγαπώ να μου τα αφαιρούν. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη μοναξιά, τον φόβο, τις ανασφάλειες που κουβαλάμε από παιδιά και μας κάνουν να θεωρούμε απαραίτητη την πανοπλία μας. Εγώ, θέλοντας να απαλλαγώ από τα τελευταία και ίσως πιο βαριά κομμάτια της, σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία για το αγόρι και το μαλακό πουλόβερ που φορούσε. Δημήτρης Μπασλάμ