ο έργο του Καβάφη είναι ένας θησαυρός ανεξάντλητος, που θα απασχολεί, πάντοτε, μελετητές και αναγνώστες Έλληνες και ξένους. Έχει τις ρίζες του βυθισμένες στο έδαφος της παράδοσης. Το αλεξανδρινό κλίμα, το κλίμα που διάλεξε να περάσει τη ζωή του και να αγαπήσει, το χαίρεται και το εργάζεται στη νοερή συνέχεια της ελληνικής ατμόσφαιρας, -κατά προτίμηση εκείνης της πολύ αμφίβολης, αλλά και τόσο γοητευτικής, που γνώρισαν η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια, η Πέργαμος και τα άλλα κέντρα του Ελληνισμού της Ανατολής-, την περήφανη μνήμη μιας αίγλης ελληνικής. Το Βυζάντιο, η Κωνσταντινούπολη, με όλα τα στοιχεία της παράδοσης -εθνικής και θρησκευτικής είναι για τον ποιητή θεμέλιο της ελληνοσύνης του: «ο νους μου πιαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας / στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό», θα τολμήσει να γράψει «Στην εκκλησίαν» του.