Σ’ ένα τόπο μακρινό οι άνθρωποι έπασχαν από το μικρόβιο της εγωπάθειας και προσπαθούσαν να βρουν το κατάλληλο φάρμακο, για να γιατρευτούν. Η ασθένεια ήταν μεταδοτική και πήγαινε από γενιά σε γενιά και κανένας δεν ξέφευγε από το πεπρωμένο του. Καμιά φορά γεννιόταν κάποιος σπάνιος χαρακτήρας, η ταπεινοφροσύνη του οποίου ξεχώριζε, αλλά και αυτόν οι υπόλοιποι άνθρωποι, τις περισσότερες φορές τον παραγκώνιζαν ή του κολλούσαν την ταμπέλα του αλαφροΐσκιωτου. Λίγες ήταν εκείνες οι φορές που τον αντιμετώπιζαν με σεβασμό και έδιναν ιδιαίτερη σημασία στα λόγια του. Στο μέρος λοιπόν εκείνο, που ονομαζόταν Παχυδερμούν, οι κάτοικοι ζούσαν τους ρυθμούς τους, τις τόσο μονότονες αλλά σημαντικές ζωές τους, που όλα τα αισθάνονταν βάση προγράμματος. Φυσικά επιτεύγματα δεν προέκυπταν, επειδή όλοι έπασχαν από τη χρυσή μετριότητα. Τι μπορούσε ν’ ανακαλυφθεί από μέτριους εγωιστές ; Τίποτε αξιόλογο, τίποτε ιδιαίτερο…