∆ιαβάζοντας τα ποιήµατα του Μίµη Κώνστα, νιώθεις σαν να µπαίνεις σε ένα δροβιανίτικο αρχοντικό µε ψηφιδωτό δάπεδο, σκαλιστό τζάκι, λαξεµένη οροφή και ανοιχτά παράθυρα στα οποία προβάλλουν οι ποικιλόχρωµες πλαγιές των βουνών, οι φτερούγες στο πέταγµα των πουλιών, το βασίλειο του χιονιά και στα πράσινα λιβάδια η αγάπη: πότε λουσµένη µε µύρο, πότε γελαστή, πότε πονεµένη και πότε ατίθαση και ακατανίκητη ανάλογα µε το πώς κυλάει η ίδια η ζωή.