Ελληνίδες, Αρμένισσες και Τουρκάλες περνούσαν τώρα βαδίζοντας η μια δίπλα στην άλλη σαν μια οικουμενική λιτανεία, απευθύνοντας, προς όσους επέμεναν στο εμβατήριο της εκδίκησης, τη γεμάτη πόνο αλλά και ελπίδα ικεσία για ειρήνευση μέσα στην κατάνυξη της απόλυτης σιωπής που απλωνόταν σ' εκείνο το χωριό όπου οι γυναίκες έτρεχαν να ξεγεννήσουν η μια την άλλη με τις μπακιρένιες χύτρες γεμάτες με κοχλακιστό νερό και προσευχόμενες, οι μεν στα ελληνικά, οι δε στα αρμένικα και οι υπόλοιπες στα τούρκικα, στον ίδιο πολυεύσπλαγχνο Θεό.