Τα τελευταία χρόνια έχει επισημανθεί η ανάγκη συστηματικής έρευνας για τη μελέτη του εβραϊσμού της Θεσσαλονίκης. Η συγκέντρωση και η δημοσίευση μαρτυριών για τους διωγμούς των Ελλήνων Εβραίων αποτελεί συμβολή στην καλλιέργεια της ιστορικής μνήμης αλλά και στο ζήτημα της μελέτης των μειονοτήτων στην Ελλάδα. Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να ανασύρει από την αφάνεια πτυχές της προσωπικής ιστορίας, όπως εκφράζονται στις γραπτές και προφορικές μαρτυρίες των Εβραίων επιζώντων, και να επιχειρήσει μια προσέγγιση του φαινομένου της ναζιστικής γενοκτονίας καθώς και των ζητημάτων που θέτει η ανάγνωση και η πρόσληψή τους. Από τις μαρτυρίες αυτές, άλλες είναι δημοσιευμένες, άλλες ανέκδοτες, όλες όμως δυσεύρετες. Είναι αδιαμφισβήτητη η σημασία των μαρτυριών αυτών για την ιστορική έρευνα, αλλά όχι λιγότερο για την ιστορία των ιδεών και των συνειδήσεων.