Ήταν ένα ωραίο καλοκαιρινό πρωινό. Σιγά μην ήταν. Ήμουν άυπνη κι έσερνα τα πόδια μου στους δρόμους της Κηφισιάς όπως ένα φάντασμα σέρνει τα σεντόνια του στους δρόμους των Ίσκιων. "Φαντασματάκι, ακόμα με στοιχειώνει/ η Αλίκη που πλανιέται γύρω μόνη/ και που κανένας ξυπνητός δεν τη ζυγώνει" έγραφε ο Λιούις Κάρολ στο τέλος του παραμυθιού. Εμένα, στη διάρκεια αυτής της παράξενης ιστορίας, με ζύγωσαν πολλοί, όπως, για παράδειγμα, εκείνος ο άγνωστος άντρας που είχε στην κατοχή του μια φωτογραφία όπου ήμουν και δεν ήμουν εγώ. Για να ξεμπλέξω το νήμα αυτού του μυστηρίου, ακολούθησα τα χνάρια της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων και πέρασα Mέσα απ’ τον καθρέφτη όχι ακριβώς άθικτη. "Αυτή τη φορά, η συγγραφέας [...] διερευνά τον "τρελό" εαυτό και τον "τρελό" άλλο ή -καλύτερα- τον "άλλο" που βιώνεται ως απειλή. [...] To έργο του Λιούις Κάρολ, σκαλίζει τις σκοτεινές πτυχές της παιδικότητας, τροφοδοτεί έξυπνα την πλοκή και συντονίζεται γοητευτικά με την πορεία της ηρωίδας-αφηγήτριας προς την ωριμότητα. Μια ωριμότητα που κερδίζεται μέσα από εμπειρίες ματαίωσης και απώλειας, και που αναδεικνύεται με τον ανάλαφρο αυτοσαρκασμό της Μαρούτσου". Μικέλα Χαρτουλάρη, εφημερίδα "Τα Νέα", 30.04.10