Το 13ο αιώνα μια ομάδα Φιλανθρωπινών (τέκτονες, άνθρωποι-θεοί) υποδυόμενοι τους μοναχούς, ξεκίνησαν στη Νήσο των Ιωαννίνων την αναβίωση της απαγορευμένης από την Εκκλησία πλατωνικής φυσικής. Η επιχείρηση μεταφέρθηκε στο Βατικανό και βοηθήθηκε από το γενικότερο αναγεννησιακό κλίμα που επικρατούσε στην Ιταλία. Τέσσερις αιώνες αργότερα, το 1647, οι ίδιοι μετέφεραν, με τη συγκατάθεση των Οθωμανών, τη φιλοσοφική καλλιέργεια από τη Νήσο ελεύθερα στα Γιάννενα. Τα αντίποινα (αφορισμοί, ομολογίες πίστης, εκτελέσεις κ.λπ.) που ξέσπασαν πήραν τέλος επί Αλή Πασά, του οποίου η προστασία και η ανεξιθρησκία οδήγησαν την πρωτεύουσα της Ηπείρου στη φιλοσοφική πρωτοπορία. Με γλαφυρή γλώσσα, ο συγγραφέας, απόγονος ενός αφορισμένου Φιλανθρωπινού Μητροπολίτη του 17ου αιώνα, ανασυνθέτει την τραγική ιστορία της απόκρυφης ελληνικής αναγέννησης, και αποτολμά μία γενικότερη θεώρηση της Ιστορίας του ανθρωπίνου γίγνεσθαι, από την εποχή του Homo Sapiens έως τον επιταχυντήρα του C.E.R.N.