«Τούτο το σπίτι το φτωχό και το μικρό είναι για μένα το ίδιο με τ’ άλλο, το παλάτι που ’χε τις κολόνες τις χρυσές στα πόρτεγα και τη βαλερέικη άρμα με τα λιοντάρια πάνω από κάθε πόρτα. Κι όσο μ’ έγνοιαζε για την τιμή κείνου του σπιτιού, άλλο τόσο με γνοιάζει και για τούτου εδώ· γιατ’ είναι το ίδιο, το ίδιο! Τίποτα δεν άλλαξε από μέσα, βαθιά, κι όσο ζω εγώ, τίποτα δε θ’ αφήσω ν’ αλλάξει». …δε θα μπορούσα παρά ν’ αγαπώ αυτό μου το έργο περισσότερο από κάθε άλλο. Το συνέλαβα νέος, το έγραψα άντρας, το ξανάγραψα μεσόκοπος, το τελείωσα σχεδόν γέρος. Είναι το έργο όλης μου της ζωής! Γρ. Ξ.