Ως συνήθως, η πλατωνική θεώρηση για τη γλώσσα μελετάται από τους ερευνητές μεμονωμένα, ξέχωρα από το ευρύτερο πεδίο της μεταφυσικής και της γνωσιολογίας του Πλάτωνα. Σε αντίθεση προς αυτήν τη μη ενοποιητική προσέγγιση, που υπάρχει παραδοσιακά, κύριος στόχος του βιβλίου της Ελένης Παπαμιχαήλ είναι η ανάδειξη του γεγονότος ότι η μεταφυσική και η γνωσιολογία του Πλάτωνα αποτελούν, στην πραγματικότητα, το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται η πλατωνική θεώρηση της γλώσσας, και ότι αυτές είναι, συνεπώς, απόλυτα συνδεδεμένες με την εν λόγω θεώρηση. Με αυτό το δεδομένο, εκείνο, ως εκ τούτου, που επιτυγχάνεται ουσιαστικά, στις σελίδες του βιβλίου αυτού, είναι μία ερμηνευτική προσέγγιση της ίδιας της πλατωνικής γλωσσολογίας, κατά τρόπο διαφορετικό: κατά τρόπο, όχι μεμονωμένο, αλλά ολιστικό. Πέρα από την ανάδειξη της θεμελιακής συσχέτισης μεταξύ της μεταφυσικής, της γνωσιολογίας και της γλωσσολογίας του Πλάτωνα, και του γιατί και με ποιόν τρόπο αυτή η συσχέτιση υπάρχει, το βιβλίο αυτό επιτελεί επιπλέον και μίαν άλλη διασύνδεση: εκείνην, μεταξύ της γλωσσολογικής σκέψης του Πλάτωνα και της σκέψης ορισμένων από τους σημαντικότερους σύγχρονους φιλοσόφους, οι οποίοι επικεντρώθηκαν ιδιαίτερα στο ζήτημα της γλώσσας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εκείνο που επιδιώκεται είναι και η ανάδειξη, επίσης, του πώς η πλατωνική θεώρηση για τη γλώσσα έθεσε, στην πορεία της ιστορίας, τα θεμέλια για τη διαμόρφωση, αφενός, της Φιλοσοφίας της Γλώσσας, καθώς, αφετέρου, και της σύγχρονης Γλωσσολογίας. Παράλληλα, το βιβλίο αυτό μελετά και τους ποικίλους εκείνους τρόπους με τους οποίους η πλατωνική θεώρηση για τη γλώσσα είχε, κατ’ αρχάς, αποτελέσει, η ίδια, αντικείμενο πρόσληψης, τόσο κατά την αρχαιότητα όσο και κατά τη νεότερη και σύγχρονη εποχή.