Εκείνη την εποχή όλα ήταν πιθανά. Ακόμα και τα απίθανα. Να βγαίνεις το βράδυ και να νιώθεις τον ήλιο να λάμπει πλάι σου. Ακόμα και να περπατάς σε δρόμους μεταξύ θάλασσας και φεγγαριού. Να νιώθεις τον ίλιγγο και να σ΄αρέσει, να γλιστράς στην κόψη, να ματώνεις και να ’ναι γλυκός ο πόνος. Να πεθαίνεις και ν’ ανασταίνεσαι, όπως η φύση την άνοιξη. Με έρωτα. Ήθελες καιρό να φύγεις κι ας κρατιόσουν στο μπράτσο μου να διανύσουμε μαζί τις μέρες. Θυμάσαι που μας παρέσυρε ο άνεμος; Μα και τότε σταθήκαμε ορθοί, γιατί το Μαζί πάντα θα μας ενώνει. Ήθελες καιρό να φύγεις. Κι ας έφτιαξα φωλιά να με ζεσταίνεις. Κι όσα βήματα μετρούσα μέχρι εκεί, να ακούς! Κι ας με κοιτούσες με’κείνο το βλέμμα της φυγής, που πάντα προσπερνούσα. Ήθελες καιρό να φύγεις! Ήθελα να μείνεις για καιρό! Κι ας έμενε σε εκκρεμότητα, ανάμεσά μας, η ώρα της φυγής. Για να μένει η ελπίδα ζωντανή πως θα είμαστε μαζί για πάντα…