Την τελευταία δεκαετία γίνεται πολύς λόγος και διατίθενται πολλοί πόροι για το "Ψηφιακό Σχολείο" και την αξιοποίηση της ψηφιακής τεχνολογίας για τη διδασκαλία όλων των μαθημάτων. Στην πράξη, όμως, ελάχιστες φορές γίνονται μαθήματα με τη χρήση ψηφιακών εργαλείων από τους εκπαιδευτικούς και πολύ λιγότερο από τους μαθητές ακόμα και μετά την εφαρμογή της Ευρείας Επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών. Πρόκειται για άλλο ένα είδος εργαστηριακού μαθήματος που δεν θα εφαρμοστεί τελικά στην πράξη; Με παράδειγμα το αντικείμενο των μαθηματικών όπου η σκοπιμότητα διδασκαλίας και η δυσκολία κατανόησης από τους μαθητές προκαλούν προβληματισμό που συνεχώς εντείνεται, το βιβλίο αναλύει το πώς η τεχνολογία αυτή μπορεί να αξιοποιηθεί με πρόσθετη παιδαγωγική αξία σε πραγματικές σχολικές συνθήκες. Περιγράφει μία υπερδεκαετή εφαρμοσμένη έρευνα (1987-2002) που προηγείται της εποχής της με όχημα το άτυπο "μάθημα της Διερεύνησης" που απασχόλησε όλους τους μαθητές και εκπαιδευτικούς πέντε σχολείων στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο και που σήμερα μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιοδήποτε σχολείο στα πλαίσια της νεοσύστατης συνθετικής εργασίας ή ακόμη και στο σπίτι από ομάδες συνεργαζόμενων μαθητών. Πρόκειται για μάθημα με τη μέθοδο project όπου μικρές ομάδες μαθητών εμπλέκονται σε έντονο διάλογο για την κατασκευή μοντέλων με ειδικά σχεδιασμένα ψηφιακά εργαλεία τα οποία χρησιμοποιούν για να εκφράσουν τη μαθηματική τους σκέψη. Οι μαθητές, δηλαδή, κάνουν μαθηματικά και εμπλέκονται με αυτά σε καταστάσεις όπου ο μαθηματικός συλλογισμός, η γενίκευση, η απόδειξη και η κατανόηση μαθηματικών κανόνων, σχέσεων και διαδικασιών έχει πρακτικό νόημα για τους ίδιους. Με δυο λόγια: "μαστορεύουν" με εργαλεία τις έννοιες και τις σχέσεις. Η έρευνα αναλύει την επιστημολογία με την οποία σχεδιάστηκαν τα ψηφιακά εργαλεία, διαφωτίζει καίριες πτυχές της μαθησιακής και διδακτικής διαδικασίας και συζητά την εμπειρία της διεξαγωγής του μαθήματος ως μέρος συστημικής μεταρρύθμισης με επίκεντρο την εγκαθίδρυση συνεχούς επιμόρφωσης