Σε όλη την ποιητική συλλογή του Στίβεν Χέιτον, συναντάμε μια κριτική στάση απέναντι στη μορφή που έχει πάρει ο σημερινός κόσμος αλλά και στην παθητικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η πολύμορφη παθογένειά του. Με τη συνέργεια της ποίησης των άλλων, με την παράλληλη ενσωμάτωση του σήμερα στο τότε, βαδίζοντας πάνω στα βήματα ζώντων και τεθνεώτων, ο ποιητής προβληματίζεται, αγωνιά, εντοπίζει, κατακρίνει, ερμηνεύει τον κόσμο και προτείνει. * Όμως το ξύπνημα αργεί./ Στην πρώιμη νύχτα της ζωής, με το σούρουπο / να διπλασιάζεται σε ένα ακίνητο εκτάριο από κώνειο, / λάρικα, κόκκινο κέδρο, μπορείς να ανακατευτείς/ από το αυτοπροκαλούμενο κώμα και να ατενίζεις για χρόνια μέσα στο μυαλό.