Πλασθήκαμε για τα μεγάλα. Για τίποτε λιγότερο από την αγιότητα. Και ο Θεός, που δεν είναι παράλογος, μας πρόσφερε τα κατάλληλα εφόδια γι' αυτήν. Μας χειροτόνησε με Άγιο Πνεύμα. Οι περισσότεροι το αγνοούμε αυτό και δεν αρχίζουμε καν τον αγώνα. Άλλοι το λησμονούμε στην πορεία και εγκαταλείπουμε. Και αρκετοί το θυμόμαστε διανοητικά μόνο, παραμένοντας έτσι αδιάβροχοι προς την εκκλησιολογία της δωρεάς. Που είναι απαιτητική και ζητά αλλαγές. Προσωπικές και συλλογικές. Αλλά η πραγματική αρχοντιά του Χριστιανού φανερώνεται σε όλο το μεγαλείο της όταν λατρεύει τον Θεό και ζει μέσα στην Εκκλησία ως χειροτονημένος. Χωρίς τους μεσάζοντες της ισχύος, αλλά με την μόνιμη ανάγκη των προσευχών όλων. Χωρίς να καθηλώνεται σε παιδική ανωριμότητα και εξάρτηση, αλλά ως δέκτης της εξουσίας "τέκνον Θεού γενέσθαι". Με ευχαριστία προς τον Πατέρα του και με ανάληψη ευθύνης προς την Εκκλησία μητέρα του.