Το ανθρώπινο πνεύμα αισθάνεται τον ίλλιγο των μυστηρίων. Τα μυστήρια είναι η άβυσσος που με τα εκπληκτικά της βάθη προσελκύει ασταμάτητα την ανήσυχη περιέργειά μας. Το πιο μεγάλο μυστήριο του άπειρου είναι η ύπαρξη Εκείνου, που μόνο γι' αυτόν δεν υπάρχει κανένα μυστήριο. Αναγκαστικά ανόητο, αφού η λογική πρέπει να παραιτηθεί για πάντα απ' την κατανόησή του· αναγκαστικά πιστευτό, αφού η επιστήμη κι η λογική, αντί να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει, μοιραία παρασύρονται κι αφήνουν να πιστεύεται ότι υπάρχει, και να το λατρεύουν κι οι ίδιες με μάτια κλειστά. Αυτό λοιπόν το ανόητο είναι η άπειρη πηγή της λογικής, το φως που αιώνια ξεπηδά μέσ' από τα προαιώνια σκοτάδια, η σοφία, αυτή η Βαβέλ του πνεύματος, μπορεί να κλώθει και να συσσωρεύει τις ελικοειδείς της πορείες, ανεβαίνοντας πάντα. Θα μπορέσει ίσως να κάνει τη γη να δονείται, αλλά δε θ' αγγίξει ποτέ τον ουρανό. Θεός είναι αυτό που θα προσπαθούμε αιώνια να γνωρίσουμε. Και κατά συνέπεια, αυτό που δε θα μάθουμε ποτέ.