Περιγράφοντας την ιδιοσυγκρασία του στον φίλο του Bernardvon Brentano, ο Joseph Roth λέει μεταξύ άλλων: "Γίνομαι ολοένα πιο μοναχικός. Πιο εκδηλωτικός στις λεπτομέρειες της ζωής σε ό,τι αφορά το γούστο, το φαγητό, την ενδυμασία, τα ρεστοράν και τις απολαύσεις παρά σε ό,τι αφορά αρχές και φιλοσοφίες... Απεχθάνομαι την ευπρέπεια όταν συνδυάζεται με την περιορισμένη ευφυία. Και οι δήθεν ευπρεπείς με μισούν κι αυτοί..." Το "Κάλπικο ζύγι" περιγράφει την ερωτική περιπέτεια ενός επιθεωρητή μέτρων και σταθμών με μία τσιγγάνα, στα χρόνια της Αυστρο-ουγγρικής Μοναρχίας. Όπως σε όλα τα βιβλία του Joseph Roth, η κατάληξη του πρωταγωνιστή αποβαίνει μοιραία, έχοντας ωστόσο γευτεί τους γλυκούς καρπούς του τυχοδιωκτισμού, ακολουθώντας τον δρόμο της καρδιάς του.