Τα διηγήματα της συλλογής αυτής, βιωματικά τα πιο πολλά, μοιάζουν με μικρά ντοκιμαντέρ, τρυφερά αναθήματα σ' όσους άφησαν τη σκιά τους, καλλιτεχνική και ανθρώπινη, στην ψυχή του συγγραφέα: Αλέξης Δαμιανός, Μανόλης Αναγνωστάκης, Μάνος Χατζιδάκις, Πάνος Φειδάκης, για να μιλήσουμε μόνο για τους απελθόντες. Το Μουσείο, η Ακρόπολη, το Ηρώδειο, ως σκηνικά, εναλλάσσονται με τόπους χθεσινούς, εμβληματικούς για την γενιά του Λάκη Παπαστάθη: ο Μαγεμένος Αυλός φορτισμένος εσαεί από τον θαμώνα του. Το Κύτταρο -νεκροζώντανοι, σκηνές ροκ- στη δικτατορία. Το Άλσος Παγκρατίου και τα λαμπερά καλοκαίρια της νεότητας. Ο συγγραφέας ψηλαφεί διακριτικά τα παράπλευρα μονοπάτια της καλλιτεχνικής δημιουργίας: - Τα πεταμένα δοκιμαστικά μιας ταινίας - πολύτιμα σκουπίδια - Την εξερεύνηση - σαν αποκάλυψη-στίχο, στίχο ενός ξεχασμένου ποιητή - Την αύρα που λείπει κι απ' το πιο αριστοτεχνικό αντίγραφο ενός σπουδαίου πίνακα - Την επώδυνη μύηση στα μυστικά του θεατρικού ρόλου, είτε για την Επίδαυρο είτε για την ταπεινή ερασιτεχνική παράσταση. - Πίσω από τις νοσταλγικές και χαμηλότονες ιστορίες, προβάλλουν τα μικρά και τα μεγάλα ερωτήματα του καλλιτεχνικού φαινομένου, πολλαπλώς απαντημένα και, τελικά, αναπάντητα.