... Όσο μιλούσα άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου! Πονούσε η καρδιά μου. Ήθελα τον μπαξέ μου, το ποταμάκι, την παρέα με τα γέλια, την ανέμελη ζωή που είχα πριν έρθουν οι αλλαγές, πριν έρθει ο πόλεμος, πριν έρθει ο υπάλληλος να μου πάρει το πουκάμισο. Το Καχέτι ήθελα, πριν το κάνουν εταιρεία, ήθελα το βραβείο που άνοιγε τις πόρτες στα μαγαζιά, τη μάνα μου να παίζει πιάνο, να μιλάει για τα πλάνα και το μέλλον. Και δεν μπορούσα να τα πω. Έτρεχαν τα δάκρυαά μου γι' αυτά που είχα και τα έχασα. Τα έχασα κι εγώ και οι άλλοι χωρίς μάχη. Τα έχασα με τα χέρια κάτω. Νόμιζα πως θα τα είχα για πάντα χωρίς να ασχοληθώ, χωρίς να παλέψω για να τα κρατήσω. Έτρεχαν τα δάκρυά μου γιατί αισθανόμουν κι εγώ υπεύθυνος και φταίχτης...