"Εν τω μεταξύ στην τραπεζαρία κάθεται ο κ. Γεωργαντάς (χημικός του Κράτους) Χριστιανός φίλος του θείου μου μετά μεγάλης λύπης ακούων την υπερδυσάρεστον είδησιν και συμβουλεύων εμάς παντί σθένει να επιχειρήσωμεν να αποδράσωμεν εις Αθήνας όπου οι Ιταλοί προστατεύουν τους Εβραίους από την Γερμανικήν θηριωδίαν. Εμείς το θεωρούμε αδύνατο. Διεξάγεται μακρά συζήτησις επ’ αυτού. Επιτέλους ξημερώνει. Έρχεται η φίλη της εξαδέλφης μου και μας λέγει ότι η πρώτη αποστολή ήδη ανεχώρησε. [...] Το αποφασίσαμε! Με κάθε μέσον να φύγωμε! Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Η φυγή πρέπει να γίνη με την βοήθεια Χριστιανών οδηγών οι οποίοι ζητούν υπέρογκα ποσά. Οι πρώτοι προταθέντες να μας φυγαδεύσουν πήραν την προκαταβολή και έφυγαν. Άλλοι δεν ικανοποιούν την εμπιστοσύνη. Άλλα μέσα δεν μας φαίνονται πολύ ασφαλή. Και έτσι όλο ετοιμαζόμαστε να φύγωμε και όλο γυρίζωμεν πίσω...". Απόσπασμα από το "Ημερολόγιο Κατοχής-1446 μέρες αγωνίας" του Βενιαμίν Χαΐμ Καπόν.