Μπαίνω μέσα “γεια σου, Αφροδίτη” “γεια σου, Αλεξάνδρα”. Δεν τη ρώτησα τίποτε άλλο. Ήταν κίτρινη σαν το κερί. Η πρώτη της κουβέντα ήταν “Μου γράφεις ένα γράμμα;” “Να σου γράψω” της είπα. Επάνω στο κομοδίνο είχε ένα φύλλο χαρτί κι ένα μολύβι. “Γράψε” μου λέει “Σεβαστοί μου γονείς”. Γράφω “Σεβαστοί μου γονείς”. “Παρακάτω” της λέω. Περιμένω, περιμένω, την κοιτάζω, τι να δω! Είχε ξεψυχήσει! “Αφροδίτη, Αφροδίτη”! Να την πειράξω φοβόμουν. Βγαίνω έξω κλαίγοντας και τους λέω: “Πέθανε!” Μπήκαν μέσα, έφεραν ένα σεντόνι, την τύλιξαν κι έφυγαν. Ίσια ήμασταν, 17 χρονών κοπέλα, και πού την έθαψαν ούτε έμαθα.