Ω Δ Η ΣΤΟΝ Μ Ι Ν Ω Τ Α Υ Ρ Ο Χαίρε, του Μίνωα ταύρε, φρουρέ των γρίφων ραγισμένο βλέμμα της θλίψης σώμα διάστικτο από σφραγίδες και νύξεις αστεριών. Φέρεις στους ώμους σου το βάρος κεφαλής θηρίου και η ουρά, στερεωμένη στο ζωνάρι σου, νευρικά ανεμίζει καθώς περιδιαβαίνεις τον ανήλιο Λαβύρινθο. Πέρα κι ολόγυρά σου κέρατα ταύρων και λάβρυες φρουρούν τα τείχη των ανακτόρων συνθέτουν ωδή στην Εκάτη και εξορκίζουν κάθε επιβουλή. Αποζητάς τις κραυγές του πόνου το αίμα παρθένων κούρων και κορών στριφογυρνάς στον αέρα το διπλό πελέκι καθώς προσμένεις τα εξιλαστήρια θύματα που διασκελίζουν, υποταγμένα στο αμετάκλητο πεπρωμένο, το κατώφλι που οδηγεί στον δικό σου κόσμο. Ποια μοίρα και ποιος ένοχος νους έπλασε τον μύθο σου, ω Μινώταυρε, που βυθίζεσαι στην αιώνια νύχτα δίχως δικαίωμα να νιώσεις τη θαλπωρή της αγάπης;