Η τέχνη του Αντόν Τσέχωφ φτάνει στο αποκορύφωμά της τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Σ' αυτή την περίοδο εντάσσονται οι τέσσερις ιστορίες αυτού του τόμου: "Το βασίλειο των γυναικών" (1894), "Τρία χρόνια" (1895), "Ο φόνος" (1895) και "Η ζωή μου" (1896). Ο συγγραφέας δεν παρουσιάζει πλέον μεμονωμένα άτομα, αλλά αναλύει κάθε φορά ένα ολόκληρο κοινωνικό περιβάλλον. Η πένα του σκιαγραφεί τη νέα τάξη που αναδύεται από την ανάπτυξη της βιομηχανίας, πλούσιους εμπόρους, διανοούμενους που παραπαίουν ιδεολογικά, χωρικούς που ζουν στην αμάθεια, ανθρώπους αποπροσανατολισμένους που αναζητούν το Θεό και οδηγούνται στο μίσος, αποτελματωμένες επαρχίες που καταπνίγουν με τους κοινωνικούς τους κανόνες την ανάγκη για ελευθερία και δικαιοσύνη. Ο Τσέχωφ, συμπονετικός με τις αδυναμίες και τα ελαττώματα των ανθρώπων, συχνά με χιούμορ, κάποτε αποστασιοποιημένα και πάντοτε με ευγένεια, ανατέμνει ανθρώπινες ψυχές και μια κοινωνία ταραγμένη και πολύπλοκη, που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης.