Είμαστε ειρηνικοί άνθρωποι. Είμαστε ψαράδες. Για χρόνια φυτεύαμε και μαζεύαμε φράουλες. Γλυκές, γλυκές φράουλες. Αλλά τα ψάρια έχουν αγκάθια, και τα αγκάθια έχουν δηλητήριο. Πριν τα μαγειρέψεις, αν δε θες να πεθάνεις, αν δε θες να σε σκοτώσουν τα πεθαμένα ψάρια με το δηλητήριο που φυλάνε ακόμα και στον θάνατό τους, πρέπει να βγάλεις τα αγκάθια ένα-ένα με το μαχαίρι. Ο Αμπντούλ είναι ο καλύτερος με το μαχαίρι. Ναι…, ο Αμπντούλ, με τα μελένια μάτια, τα απαλά σαν μετάξι, τα σκληρά σαν κεχριμπάρι. Ο Αμπντούλ είναι ο θείος του παιδιού. Ο θείος πρέπει να προστατεύει το παιδί. Είμαστε Θεοσεβούμενοι και ειρηνικοί άνθρωποι. Αλλά όταν χρειαστεί, όταν υπάρξει η ανάγκη, πρέπει να ξαναμπεί τάξη. Γιατί άρχισε πάλι να χαλά, και τα σχήματα άρχισαν να απομακρύνονται και να μπερδεύονται και να αφήνουν κενά, και η Αλάμπρα και το τέμενος του Ιμάμ Χουσεΐν κινδυνεύουν να χάσουν την αρμονία τους και να γίνουν μνημεία στο χάος του Σατανά. Όταν γίνει αυτό, τότε δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον ψαρά και τον κυνηγό. Ναι…, τότε ο ψαράς γίνεται κυνηγός.