"Το αόρατο πλήθος", το δέκατο έκτο ποιητικό βιβλίο του Μανόλη Πρατικάκη, επικεντρώνεται σε ένα θέμα που διαπερνά ολόκληρη την ποίησή του και συνοψίζεται στους παλαιότερους στίχους του: "O ποιητής: ένα παιδί διωγμένο βίαια από την παιδική του ηλικία". "Το αόρατο πλήθος" είναι το πλήθος των παιδιών που φωλιάζουν λησμονημένα στα βάθη της ψυχής και της μνήμης των ενηλίκων και, κάποιες στιγμές, προσπαθούν να αναδυθούν στο φως της ενήλικης ζωής τους. Η διαρκής ταλάντωση ανάμεσα στην οριστική απώλεια του παραδείσου της παιδικής ηλικίας και στην προσπάθεια για την έστω πρόσκαιρη επανάκτησή του είναι το ουσιαστικό θέμα του "Αόρατου πλήθους". Η σχέση του Πρατικάκη με την παιδική ηλικία παραμένει η ευλαβική σχέση του πιστού με το θαύμα ενός αδιαίρετου χρόνου. Αλλά παρά το ανεπανόρθωτο στίγμα της εκδίωξης από τον παράδεισο της παιδικής ηλικίας, η σχέση του Πρατικάκη με την ποιητική γλώσσα παραμένει αισθησιακή, ηδονική, ενίοτε ευδαιμονική και διαποτίζει τα πεζόμορφα περισσότερα ποιήματα του βιβλίου.