Μια νυχτοπεταλούδα ο άνθρωπος Ποτέ δεν έμαθε να σέβεται τον χρόνο Παλεύει, παλεύει και στο τέλος, είναι ο χρόνος που νικάει. Είναι ο κισσός των υπόγειων ρευμάτων, που μας πνίγει... Ο έρωτας, που με την μαγική φωνή του, μας ξεκουφαίνει Μας κάνει να ψάχνουμε το ταίρι μας, να σμίξουμε μαζί του Μ' ένα γλυκό τραγούδι, ερωτικό Που απλώνεται στο δείλι Σαν άρωμα ανυπόφορο Και σαν πυρίπνοο φιλί Σε διψασμένα χείλη... Κι' εκεί που λες, πως τέλειωσε η ζωή Κι' ο άνθρωπος χωρίς αυτήν Έπαψε να ελπίζει Νάτη, πετιέται βγάνει ανθούς Και πάλι... ξαναρχίζει!