"είναι μια πατρίδα -προσωπική- στη θάλασσα των Σαργασσών με σήραγγες δεν έχει οροφή με αυτή ταξιδεύεις στην επαρχία σε κοιτάζουν με αποτροπιασμό τα τοπία αλλάζουν χάνονται με τρόμο στη θέα σου οι γκρεμοί διαπλέεις τη θάλασσα πάνω στην πατρίδα σου είναι κίτρινη η θάλασσα τα νερά θεραπευτικά είναι φύκια γύρω άπνοια νεκροί κι οι ζωντανοί νεκροί τους ξεχωρίζεις απ' την κραυγή κάθε αυγή ουρλιάζουνε - λύκοι" Η Γαλάνη φτιάχνει με τα ποιήματά της μια κιβωτό, για να συνδέσει και να περισώσει από τη λήθη ιστορικά γεγονότα και ανθρώπους που φτιάχνουν από μόνοι τους μικρές ιστορίες. Τα ποιήματά της ερμητικά κλειστά, σε πρώτη ανάγνωση, διαθέτουν όμως λέξεις κλειδιά που τα ξεκλειδώνουν. Στήνει έτσι ένα παιχνίδι που κεντρίζει την προσοχή και αφυπνίζει τον αναγνώστη. Το Ανατολικό Τέλος, όπως κάθε τέλος, εμπεριέχει μια αρχή. Εναπόκειται στον αναγνώστη να οραματιστεί πώς θα ήθελε να είναι και να προσπαθήσει να την υλοποιήσει. (ΛΙΝΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ, bookpress.gr, 27/10/2017)