Στην αρχή της σχέσης τους κοιτιόνταν αμίλητοι, πίνοντας ζεστά ροφήματα παραθαλάσσια, λογοδοτώντας στο πέλαγο. Συνομιλούσαν μόνο όταν έπαιζαν τη μουσική τους. Τα λόγια ήταν δύσκολο να εξηγήσουν τις σύνθετες καταστάσεις. Πέρασε καιρός για να δεθούν χέρι χέρι, σιωπώντας πάλι ή γελώντας που ο άνεμος σκόρπιζε τα ανυπότακτα μαλλιά της στα τέσσερα σημεία του, παρά το σφιχτοδεμένο μαντήλι της. Ήξεραν να μιλούν μόνο με νότες, σιωπές και βλέμματα, αποφεύγοντας την πιθανή ακυρότητα του λόγου, τις άστοχες λέξεις και τα μεταχειρισμένα λόγια. Η σιωπή ήταν η ελευθερία, όπου η ψυχή τους ταξίδευε. Ετούτες οι βόλτες είχαν ψήγματα αιωνιότητας μέσα τους. Ζούσαν στους μεσημβρινούς της Τέχνης, αντάμα με τις ομορφιές της φύσης, ψυχές προικισμένες με τα αόρατα κύτταρα της δημιουργίας και της έμπνευσης, σαν εκείνα τα αρχέγονα που έπλασαν τον κόσμο. Μα ο χρόνος δεν σταματά, κατηφορικό ποτάμι...