Η ποιητική πεζόμορφη συλλογή της Άντζελας Γεωργοτά με τίτλο της μοναξιάς θαλλόφυτα συνομιλεί σε δεύτερο πρόσωπο με έναν άγνωστο παραλήπτη, περσόνα πολλών πραγματικών, φανταστικών, ιδεατών μορφών. Η ποιήτρια απευθύνεται στον άλλο και μέσα από αυτόν τον φανταστικό διάλογο σκαλίζει αναμνήσεις, διορθώνει το παρελθόν και χτίζει το μέλλον. Ενώ το ύφος της, έντονα εξομολογητικό, μοιάζει να καλεί στα άδυτα της ψυχής της, ταυτόχρονα ο αναγνώστης καλείται να θέσει τον εαυτό του απέναντι στα δικά του ερωτήματα, να αναζητήσει τις πληγές του, να αναγνωρίσει τα λάθη του, να ορίσει εκ νέου την αγάπη. Ο άλλος δεν υπάρχει∙ δημιουργείται για να εξυπηρετήσει την ανάγκη της επαφής σε έναν κόσμο που παραδίδεται στη μοναξιά και τη ματαίωση. Παρελθόν, παρόν, μέλλον συμπλέκονται σε μια μονολογική αφήγηση που οι αναμνήσεις δεν διαγράφονται, αλλά αποτελούν το λίπασμα της νέας ζωής. Η συλλογή της μοναξιάς θαλλόφυτα διεισδύει στον κόσμο της ανθρώπινης ψυχής, φιλοδοξώντας να αποκαλύψει μια μικρή πτυχή της. Κι ενώ η διάψευση είναι παρούσα σε όλη τη συλλογή, η ποιήτρια κατακτά την ενηλικίωσή της με τη σιγουριά πως «η ζωή βρίσκει τον τρόπο/ να μένει ανοιχτή».